چرا باید دندان اضافه را درمان کرد؟
دندان های اضافی یا Hyperdontia یک ناهنجاری سلامت دهان و دندان است که در آن یک یا چند دندان اضافی در دهان ایجاد می شود. این دندانهای اضافی می‌توانند به‌عنوان دندانهای شیری یا دائمی بیرون بیایند. هرکسی که بیش از 20 دندان شیری یا دندان اولیه یا 32 دندان دائمی داشته باشد، مبتلا به هایپردونتیا در نظر گرفته می شود. دندان اضافه در کودکان در واقع می‌تواند به برخی از بیماری‌ها مرتبط باشد. شایع‌ترین دندانهای اضافی، دندانهای جلویی در فک بالا هستند.
در حالی که علت هایپردونتیا کاملاً مشخص نیست، اعتقاد بر این است که ممکن است یک عامل ژنتیکی وجود داشته باشد. متخصصان دهان و دندان دریافته‌اند که بیماران با دندانهای اضافی اغلب دارای سندرم‌هایی مانند دیسپلازی کلیدوکرانیال، سندرم اهلر دانلوس (Ehler-Danlos)، سندرم گاردنر یا شکاف لب و کام هستند.
بنابراین، بهترین راه برای مقابله با هایپردونتیا چیست؟ بستگی به مورد دارد. برنامه درمانی پیشنهادی پزشک با توجه به مشکل احتمالی دندان های اضافی و همچنین نوع آنها متفاوت است. درمان ارتودنسی در واقع ممکن است کمک کننده باشد، اما کشیدن نیز می تواند گزینه خوبی باشد. توصیه ما این است که کودکان حداکثر تا سن هفت سالگی ارزیابی یا معاینه دهانی دریافت کنند.
فهرست محتوا
انواع دندان اضافی
دندانهای اضافی انواع متفاوتی دارند که بر اساس شکل یا محل قرارگیری در دهان طبقه بندی می شوند. انواع دندان اضافی در زیر براساس شکل سازماندهی شده است.
دندانهای ناقص زگیلی
تابرکولیت ها (Tuberculate) شبیه بشکه هستند. اغلب تحت تأثیر قرار می گیرند، ریشه های غیرطبیعی دارند و به صورت جفتی می آیند. همچنین در نزدیکی دندانهای ثنایای مرکزی یافت می شوند، ممکن است از درآمدن مناسب آنها جلوگیری کنند.
ساپلیمنتال یا مکمل
این (Supplemental) دندان‌ها شبیه دندانهای اطرافشان هستند که اغلب در نزدیکی دندانهای ثنایای جانبی یا انتهای ردیفی از دندان‌ها دیده می‌شوند.
مخروطی
شکل آنها شبیه یک مخروط (Conical) وارونه است که در پایه پهن تر و در بالا باریک تر است. آنها اغلب در پشت دندان های جلویی رشد می کنند و به طور بالقوه در قرارگیری آنها اختلال ایجاد می کنند.
ادنتوم ترکیبی و پیچیده
اینها (odontoma) به شکل یک خوشه از توده های کوچک به شکل دندان هستند. مشابه ادونتوما مرکب، اینها به روشی تصادفی تر چیده شده اند.
دندان اضافی براساس محل قرارگیری
- دیستومولار: این نوع سوپرنومری درست در راستای دندان های آسیاب شما رشد می کند.
- پارامولار: این نوع در پشت دهان شما و در کنار دندان های آسیاب رشد می کند.
- Mesiodens: شایع‌ترین دندان اضافی است که در نزدیکی یا بین دو دندان جلویی رشد می‌کند.
دندان های اضافه چه مشکلاتی می تواند ایجاد کنند؟
دندانهای اضافی می توانند مشکلات زیبایی و عملکردی بسیاری در دهان سالم ایجاد کنند. از منظر عملکردی، دندان اضافی می تواند از رویش مناسب دندان بزرگسال جلوگیری کند. در برخی موارد نادر، می‌تواند با دندان بزرگسالان هم جوش بخورد. مشکل دیگر این است که دندان اضافی می تواند باعث شلوغی سایر دندان ها شود.
دندان های صاف ممکن است با وجود دندان جدید شروع به همپوشانی کنند. گفتار، غذا خوردن، بهداشت دهان و اعتماد به نفس ممکن است تحت تأثیر شلوغی دندان ها قرار می گیرد. به ندرت دندانهای اضافی می‌توانند کیست یا تومور در اطراف خود ایجاد کنند. اگر این در عکس برداری با اشعه ایکس مشخص شود، برداشتن این دندان های اضافی لازم است.
در مورد دندان اضافه چه باید کرد؟
دندانپزشک تشخیص می دهد که آیا دندان اضافی دارید یا خیر. آنها ممکن است این کار را با معاینه دهان شما و گرفتن چند عکس اشعه ایکس انجام دهند. فضای موجود در دهان، بایت و ظاهر دندان اضافی، همه در هنگام برنامه ریزی درمانی مورد توجه قرار می گیرند. در بیشتر موارد، دندان اضافی کشیده می شود (درآورده می شود). به همین دلیل است که تشخیص به موقع بسیار مهم است. هنگام سنجیدن گزینه های خود، شایان ذکر است نکات زیر را مورد توجه قرار دهید:
- دندانهای اضافی مخروطی شکل معمولاً به داخل دهان بیرون می‌آیند و به راحتی کشیده می‌شوند
- اگر یک دندان اضافی هنوز در استخوان باشد اما در مسیر رویش یک دندان طبیعی بالغ باشد، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد.
- یک اسکن سه بعدی برای تجسم موقعیت دندان اضافه به دندانپزشک شما در مقایسه با سایر ساختارهای اطراف آن محل نشستن دندان را دقیقاً نشان می دهد.
- در صورتی که وجود دندان اضافه موقعیت سایر دندان ها را در دهان مختل کرده باشد، ممکن است نیاز به درمان ارتودنسی باشد.
دندان اضافی مزیودنس در کودکان
همانطور که دهان و دندان کودک رشد می کند، گاهی اوقات یک دندان اضافه یا مزیودنس ها بین دو دندان جلویی بالای دهان رشد می کنند. مزیودنس (Mesiodens) نه تنها فاکتور زیبایی نامطلوب ایجاد می کند. بلکه باعث آسیب رساندن به رشد دندان های دائمی در آینده می شود. همچنین اختلالی در تراز مناسب دندان ها ایجاد می کند. مزیودن‌ها تقریباً همیشه برداشته می‌شوند تا از آسیب بیشتر به دندانهای مجاور جلوگیری کرده و دندانهای سالمی را فراهم کنند.
مزیودنس ها را می توان با اشعه ایکس تشخیص داد. بنابراین بیشتر دندانپزشکان برای تشخیص صحیح، تا زمانی که کودک به سن 5 سالگی رسیده است، یک عکس پرتو ایکس منفرد یا پانوراما را توصیه می کنند. مراقبت از دندان نوزاد اهمیت بالایی دارد. معاینات دندانپزشکی برای کودکان کوچک باید از سن 1 سالگی یا زمانی که اولین دندان آنها رویش پیدا کند، شروع شود. از آنجا، شما باید هر شش ماه یک بار کودک خود را برای ارزیابی دندانپزشکی بیاورید، که به شناسایی و درمان دندان های اضافی که ممکن است رشد کنند کمک شایانی خواهد کرد. ممکن است دندانپزشک برای تعیین شدت و عمق مزیودن ها نیاز به عکس برداری با اشعه ایکس داشته باشد. اما معاینات دقیق رادیوگرافی یک گام مهم برای برداشتن صحیح دندان است.
اهمیت معاینه زودهنگام
مداخله قبل از 5 سالگی احتمال عوارض جراحی و ناهماهنگی دندانهای دائمی را کاهش می‌دهد و بنابراین نیاز به مراقبت‌های ارتودنسی را کاهش می‌دهد. ریشه مزیودنس ها در این سن به طور کامل توسعه نیافته است، و آن را به زمان ایده آلی برای برداشتن تبدیل می کند زیرا زمان بهبودی را بهبود می بخشد. در بیشتر موارد، کودک شما به یک جراح دهان ارجاع داده می شود که این عمل را تحت بیهوشی عمومی و با استفاده از فناوری و ابزارهای پیشرفته برای کشیدن موفق انجام می دهد. پس از برداشتن، ممکن است بین شش ماه تا سه سال طول بکشد تا دندان رویش نیافته در جایی که مزیودن ها قبلاً قرار داشتند، رویش پیدا کند، که این بستگی به نوع و موقعیت دندان روییده و فضای موجود دارد.
درمان دندان اضافه در کودکان
تشخیص زودهنگام و درمان مناسب برای جلوگیری از عوارض در مورد هایپردونشیا ضروری است. گزینه های درمانی ممکن است بسته به محل و نوع دندان های اضافی و تاثیر آن بر روی دندان ها یا بافت های مجاور متفاوت باشد.
کشیدن یا خارج کردن
پزشکان ممکن است کشیدن یا برداشتن دندان اضافی را در موارد زیر پیشنهاد کنند.
- عارضه ای با آن همراه است.
- رویش دندان دائمی با تأخیر مواجه می شود.
- خطر ابتلا به عفونت افزایش می‌یابد. زیرا دندانهای اضافی ممکن است حفظ بهداشت دهان و دندان را دشوار کند.
- نامرتبی، جابجایی یا چرخش دندان همسایه وجود دارد.
- دندان های اضافی باعث ایجاد مشکلات زیبایی (ظاهر) یا عملکرد می شوند.
عصب کشی
اگر دندان اضافی با دندان دائمی ترکیب شده باشد، ممکن است پزشک درمان ریشه یا روت کانال را توصیه کند.
پیگیری بالینی یا مشاهده‌های مکرر
در برخی موارد، پزشکان ممکن است دندان اضافی را نکشند اما آن را تا رویش دندان های مجاور تحت نظر نگه می دارند. اگر کودک با مشکلی مانند درد مواجه نشد و خطر عوارض بعدی مانند عفونت وجود نداشت، ممکن است پزشک اجازه دهد دندان یا دندان اضافی در دهان بماند.
نتیجه گیری
داشتن دندان های اضافی (Supernumerary Teeth) یا دندان ها در موقعیت نامناسب (Ectopic Teeth) یا هر دو بسیار رایج است. شیوع دندان های اضافی بین 0.15 تا 3.9 درصد گزارش شده است. معمولاً دندانهای اضافی بین دندانهای ثنایای مرکزی بالایی (مزیودنتس) یا در ناحیه پرمولرها (پارامولارها) یا خیلی اوقات پشت دندانهای عقل (دیستومولار) یافت می‌شوند.
