نگهداری از ایمپلنت های دندانی

نگهداری از ایمپلنت های دندانی

همانطور که گفته شد، موفقیت ایمپلنت های دندانی در طولانی مدت نیازمند نگهداری بافت های اطراف ایمپلنت در یک وضعیت سالم توسط رعایت مراقبت های بعد از ایمپلنت دندان می باشد چرا که seal اطراف ایمپلنت دندان زمانی به بهترین وضع تعیین می گردد که مخاط اطراف آن فاقد التهاب باشد. به همین دلیل، بهداشت مناسب دهان و مراقبت حرفه ای به صورت منظم برای حفظ و نگهداری ایمپلنت ها ضرورت دارد.

اهمیت بهداشت مناسب دهان باید قبل از جایگذاری ایمپلنت ها مورد تاکید قرار گیرد و روند بهداشت دهان برای کنترل پلاک تا حدامکان زودتر آغاز شود. توانایی بیماران در نگهداری بهداشت دهان مناسب در ملاقات باید در نظر گرفته شده و مجددا مورد تاکید قرار گیرد. بیمار باید با توجه به نیازهای خاص و منحصر به فرد خود، توصیه های لازم را دریافت کند.

ذکر این نکته حائز اهمیت است که با وجود اینکه سال هاست که درمان ایمپلنت صورت می گیرد یک مطالعه سیستماتیک آشکار کرد که هیچ مطالعه ای با طراحی مناسب وجود ندارد که با شواهد بالا، موثرترین روند را برای نگهداری طولانی مدت ایمپلنت معرفی نماید.

پس از تکمیل درمان ایمپلنت، جلسات ملاقات و فراخوانی مجدد بیمار در مرحله نگه داری یمپلنت، طبق یک جدول زمانبندی و با فواصل سه ماهه در سال اول صورت می گیرد و سپس با توجه به نیازهای خاص، بیمار جلسات بعدی فراخوانی تنظیم می گردد. برخی بیماران که بهداشت دهانی مناسبی دارند  و رسوبات دهانی و اطراف ایمپلنت آنها حداقل است چندان نیاز به مراقبت های پی در پی برای فراهمی بهداشت حرفه ای ندارند اما در مقابل، بیماران با بهداشت ضعیف و رسوبات سنگین در دهان نیازمند مراقبت حرفه ای به صورت متوالی می باشند. بعد از سال اول نگهداری، فواصل ملاقات اگر وضعیت کلینیکی با ثبات شده باشد تا شش ماه افزایش می یابد. جلسات فرخوانی بیماران باید شامل ارزیابی بافت های نرم و سخت و سطح بهداشت دهان بیمار و پیچیدگی های آن و پیوستگی پروتز و ثبات آن باشد که در واقع ثبات ایمپلنت می تواند به وسیله ترکیب بررسی لقی و برآورد رادیوگرافیک صورت گیرد.

جراحی ساده ایمپلنت در بیماران سالم اغلب نیازمند درمان با آنتی بیوتیک نمی باشد. در هر حال، بیماران می توانند تحت درمان پروفیلاکسی با آنتی بیوتیک قرار گیرند که این پروفیلاکسی از یک ساعت قبل از جراحی های بسیار گسترده، در موارد نیاز به پیوند استخوان و نیز در مواردی که بیمار از نظر پزشکی در معرض آسیب و خطر است، صورت می گیرد.

تورم بعد از جراحی ایمپلنت مشابه تورم بعد از جراحی فلپ می باشد و به عنوان یک اقدام پیشگیرانه، بیماران باید از توده یخ در ناحیه جراحی استفاده نمایند، به این صورت که در 24 تا 48 ساعت اولیه بعد از جراحی، توده یخ را 20 دقیقه در ناحیه نگه داشته و برای 20 دقیقه از ناحیه خارج نماید و این کار را به صورت متناوب ادامه دهد.

برای تسهیل کنترل پلاک خصوصا در روزهای بعد از جراحی که بهداشت دهان و کنترل پلاک مشکل تر می باشد، دهانشویه کلرهگزیدین گلوکانات می تواند مفید باشد. در ضمن، در این زمان باید داروی مسکن و ضد درد کافی برای بیمارتجویزشود.

باید بیمار را آگاه کرد که بعد از مرحله جراحی باید از رژیم غذایی نرم استفاده کند و پس از روند بهبودی بافت نرم، آنها کم کم می توانند به رژیم غذایی عادی برگردند. بیماران باید یک هفته قبل از آن و چند هفته بعد از جراحی از تنباکو و الکل اجتناب نمایند. رستوریشن ها چه به صورت ثابت و چه به صورت متحرک، باید کنترل شوند که باعث ایجاد فشار و آسیب در ناحیه جراحی نشوند.

زمانی که ایمپلنت به محیط دهان اکسپوز و بافت نرم اطراف ایمپلنت بخیه زده شود، این نکته حائز اهمیت است که به بیمار خاطر نشان شود بهداشت دهان در ناحیه اطراف ایمپلنت و ناحیه مجاور بسیار مهم و قابل توجه است در چند هفته بعد از اکسپوژر ایمپلنت به محیط دهان، در حالی که بافت ها در حال بهبودی می باشند، استفاده از دهانشویه کلرهگزیدین می تواند بداشت دهان را ارتقا بخشد.

بیمار باید مراقب باشد که در زمان انجام فرآیندهای بهداشتی باعث جابجایی و تغییر موقعیت مواد یا بافت های پیوندی نشود. به علاوه، فشار مستقیم یا جابجایی مستقیم ناشی از پروتز موقت می تواند باعث تاخیر در روند ترمیم گردد و باید اجتناب شود. بافت ها باید به طور منظم تحت نظر بوده و پروتزهای موقت مدام باید تنظیم شوند.

قالبگیری برای پروتز نهایی می تواند 2 تا 6 هفته بعد از جراحی اکسپوژ ایمپلنت، براساس بهبود و بلوغ بافت نرم صورت گیرد.

مراحل نگهداری از ایمپلنت های دندانی توسط دندانپزشک

برنامه های نگهداری برای ایمپلنت ها باید به صورت انفرادی طرح ریزی شود، چرا که احتمال یک نقصان در دقت جزئیات فواصل فراخوانی و برداشت جرم و پلاک، مواد ضد میکروبی مناسب در اطراف ایمپلنت وجود دارد.

باید توجه داشت توانایی و انگیزه بیمار در انجام و رعایت بهداشت دهان ممکن است طرح پروتز ایمپلنت را متاثر کند. این مطلب بین می کند که اگر بیمار قادر به رعایت بهداشت نمی باشد، این مساله می تواند یک مورد عدم تجویز برای جایگذاری ایمپلنت باشد.

قبل از مرحله پروتزی باید فاکتورهای متعددی از جمله کمیت و کیفیت سلامت بافت های نرم، سخت و پایداری و ثبات ایمپلنت، موقعیت ایمپلنت و انتخاب اباتمنت و برآورد بهداشت دهان باید صورت گیرد.

مطالعات نشان داده است که ضایعات موکوزیت بعد از سه ماه از شکل گیری پلاک میکروبی می تواند پیشرفت اپیکالی را آشکار سازد. بنابراین فرآیند نگهداری در سال اول جایگذاری هر سه ماه یکبار توصیه می شود و سپس براساس مخاطرات، مشکلات بهداشت دهان و برآوردهای کلینیکی، فواصل فرخوانی می تواند به شش ماه افزایش یابد.

ارزیابی ایمپلنت دندان

به علت آن که ارزیابی دوره ایمپلنت های دندانی در موفقیت طولانی مدت ایمپلنت حیاتی است، در هر مرحله و مرحله نگهداری ایمپلنت باید عوامل زیر مورد ارزیابی قرار گیرد:

• حضور جرم و پلاک
• برسی ظاهر بافت اطراف ایمپلنت
• بررسی رادیوگرافیک ایمپلنت و ساختار اطراف ایمپلنت
• وضعیت اکلوزالی، پایداری پروتز و ایمپلنت
• عمق پروبینگ، حضور اگزودا، خونریزی در زمان پروبینگ
• راحتی بیمار و فانکشن و عملکرد
• بازبینی و تقویت بهداشت دهان و ایجاد تغییر مناسب در روش های بهداشتی
• برداشت رسوبات از روی سطوح ایمپلنت و دندان
• استفاده مناسب از مواد ضد میکروبی
• ارزیابی مجدد فواصل فرخوانی با توجه به شرایط کلینیکی
• ثبت وضعیت ایمپلنت ها
• ایجاد انگیزه در بیمار برای تکامل بهداشت دهان

هیچنین شما عزیزان جهتکسب اطلاعات بیشتر می توانید به مقاله ایمپلت دندان در کرج مراجعه نمایید.

سایر خدمات دندانپزشکی زیبایی و ترمیمی در کرج :

روکش زیبایی دندان

کامپوزیت ونیر دندان